مواد معدنی

بهترین انتخاب جهت خالص سازی مواد اولیه، واسطه‌ها و محصولات در صنعت نفت و گاز، همچنین در فرآیندهای شیرین سازی هیدروکربن، دکلریزاسیون کاتالیزوری و یا پاکسازی مایعات اسکرابر گاز برای افزایش طول عمر آن‌ها، استفاده از کربن فعال است. کربن فعال به دلیل داشتن سطح ویژه بالا، تخلخل و قابلیت جذب گازها و مایعات شیمیایی به عنوان یک جاذب پر کاربرد شناخته شده‌است.

با استفاده از روش جذب می‌توان رنگ، فلزات سنگین، ترکیبات هیدروکربنی و دیگر ترکیبات را از پساب‌ها حذف نمود و به این ترتیب مقاومت سیستم را در برابر تغییرات بار آلی افزایش داد. کربن فعال، گرانولی نقش مهمی در خالص سازی مایعات اسکرابر گازی دارد و با اثر گذاری بر عواملی چون کف آمینی، خوردگی و کاهش آمین، بهره وری عملیات را افزایش می‌دهد.
از جمله دیگر کاربردهای این ماده می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• حذف کلر از آب
• ساخت کاتالیزورها
• حامل زیست توده
• حامل مواد شیمیایی

در جدول ذیل مهم‌ترین مشخصات کربن فعال آورده شده‌است.

ناخالصی‌های موجود در آب‌های زیرزمینی و سطحی شامل ذرات حل شده و سوسپانسیون‌ها هستند. جهت جداسازی این مواد از آب از حوضچه‌های کلاریفایر استفاده می‌شود. کلاریفایرها تانک‌های ته‌نشینی ساخته شده با ابزار مکانیکی هستند که برای حذف پیوسته‌ ذرات رسوب کرده حاصل از ته‌نشینی استفاده می‌شوند. در این حوضچه‌ها از عوامل منعقد کننده و فلوکولانت‌ها استفاده می‌شود.

فلوکولانت از جنس پلی اکریل آمید و یا پلی الکترولیت ماده‌ای شیمیایی است که فرآیند جداسازی ذرات جامد از مایع را تسریع کرده و موجب تسهیل فرآیند تصفیه سازی پساب و به دست آوردن آب زلال می‌شود. سوسپانسون‌ها از دیدگاه منبع، بار الکتریکی، اندازه ذرات، شکل و چگالی با یکدیگر متفاوت هستند. استفاده صحیح از عوامل منعقد کننده و فلوکولانت وابسته به دانش صحیح از مشخصات ذرات معلق است. از فلوکولانت‌ها نه تنها در صنایع تصفیه آب بلکه در صنعت جداسازی جامد – مایع استفاده می‌شود که از جمله‌ی آنها می‌توان به فرآیندهای ته‌نشین سازی، تصفیه آب، تغلیظ و آبگیری اشاره کرد که از جمله این موارد عبارتند از:

• صنعت معدن: استفاده در فرآوری سنگ‌های معدنی و ساختمانی، حفاری و استخراج معادن
• صنعت کاغذسازی: استفاده به عنوان عامل تقویت کننده‌ی الیاف و خشک کننده
• صنعت رنگ و چرم سازی: استفاده به عنوان عامل ته نشین سازی
• صنعت کشاورزی: استفاده به عنوان پایدارکننده‌ی خاک جهت جلوگیری از فرسایش

سیانید سدیم برای اولین بار در سال 1834 توسط برادارن راجرز تولید شد. آن‌ها ترکیب رنگی حاوی مشتقات آهن دو ظرفیتی و سه ظرفیتی و کربنات سدیم را حرارت داده و بعد از خنک شدن مخلوط سیانید سدیم را با الکل از آن استخراج کردند. تا سال 1899 نیمی از سیانید تولید شده در اروپا با فرآیند بیلبی تولید می‌شد و از ابتدای قرن بیستم از شیوه دیگری به نام فرآیند کشنر برای ساخت سیانید سدیم به کار گرفته شد.

در جدول ذیل مهم‌ترین مشخصات سدیم سیانید آورده شده‌است.